Angelica acutiloba
Angelica obejmuje około 110 gatunków, szeroko rozpowszechnionych w umiarkowanych regionach półkuli północnej. A. acutiloba pochodzi z Japonii i została wprowadzona do uprawy w górzystych regionach zachodniej Jawy w latach siedemdziesiątych XX wieku.
posługiwać się
anielski korzeń. Angelica ma właściwości przeciwbólowe, przeciwzapalne i przeciwświądowe. Charakteryzuje się również efektem łagodzi, odżywia i reguluje wydzielanie sebum przez skórę głowy.
Korzeń A. acutiloba („Angelica Radix”) jest tradycyjnie stosowany w Japonii i Chinach jako ogólny tonik i jest przepisywany w leczeniu bolesnego miesiączkowania i krwawień. Jest również stosowany jako lek na anemię w celu złagodzenia bólu podczas porodu. Dwa inne gatunki arcydzięgla o długiej historii stosowania leczniczego zostały z powodzeniem wprowadzone do Wietnamu. W Europie Zachodniej różne części A. archangelica L. były używane od czasów starożytnych jako roślina i roślina lecznicza (w leczeniu zespołów dyspeptycznych i jako środek pobudzający apetyt).
Badania chemiczne nad A. acutiloba ujawniły szeroką gamę związków, w tym polisacharydy, laktony i alkiny, z których niektóre są aktywne medycznie. W korzeniach A. acutiloba znajdują się dwa związki antycholinergiczne: ligustylid i butalidoftal. Zawierają również siedem środków przeciwbólowych: falcarinol, falcarindiol i falcarinolone (poliacetyleny) oraz cholinę, skopoletynę, umbeliferon i kwas wanilinowy. Te działania biologiczne są spowodowane różnymi frakcjami rozpuszczalnymi w wodzie.
Ekstrakt z korzenia gorącej wody wykazał również działanie przeciwgorączkowe, depresyjne na ośrodkowy układ nerwowy, działanie depresyjne na serce, a także działanie hipotensyjne, przeciwskurczowe i radioprotekcyjne.
Bernard Lisewski
Autor